Pakhuis de Zwijger werd in 1933-1934 gebouwd als een koelhuis naar een ontwerp van architect J. de Bie Leuveling Tjeenk en constructeur K. Bakker. Het gebouw is een exponent van het zakelijk expressionistisch bouwen. Bijzonder is de betonnen draagconstructie bestaand uit paddenstoelkolommen en de aan twee zijden forse uitkraging boven de fundering. Halverwege de jaren negentig gaf de Gemeente Amsterdam Pakhuis de Zwijger een culturele en publieke bestemming.
De weg naar de realisering van het project bleek lang. In 2000 werd de Jan Schaeferbrug aangelegd die De Zwijger doorboorde. Sloop dreigde. Na vele jaren planontwikkeling, werd op basis van een haalbaarheidsonderzoek van Architectenbureau Van Stigt een reëel ontwerp gemaakt. Stichting Stadsherstel werd bereid gevonden dit risicovolle project, met subsidies van de gemeente, te realiseren.
Essentieel in het ontwerp was het herstellen van de door de brug aangetaste constructie. De wijze van plaatsing van de verschillende functies in het gebouw was hiervoor belangrijk.
Het nieuwe multiculturele pakhuis herbergt radio- en televisiestudio’s, een medialab, filmzalen, redactieruimten, kantoren, een grote zaal boven de brug en horecavoorzieningen. Het gebouw is een broed- en werkplaats, een podium en ontmoetingsplek voor mediakunstenaars, culturele ondernemers en producenten. Het pakhuis kent een brede programmering van films, concerten, theater, debatten, radio- en televisieopnames, exposities en festivals.