Het Vondelparkpaviljoen uit 1881 kent een bewogen geschiedenis en gebruik. In 1924 is het voor het eerst rigoureus verbouwd. Toen was de centrale buitentrap gesloopt en zijn alle openslaande deuren naar het terras vervangen door schuiframen met gesloten bovenlichten. Na komst van het Filmmuseum in 1975 heeft het pand zich nog verder afgekeerd van het park. Het ontwerp van TenBrasWestinga herstelt de oorspronkelijke ruimtelijkheid en de relatie met het park. Op alle posities aan het terras zijn de dubbele deuren met glazen bovenlichten naar historische voorbeeld teruggekomen. Het ontwerp van de natuurstenen band met begroeiing aan de buitenzijde van het paviljoen herstelt de hoogteverhouding tussen souterrain en bel-etage. In het interieur is nieuwe openheid gecreëerd door oude boogsparingen in te vullen met glazen puien en een nieuwe brede doorgang te maken naar het achterhuis. De verglaasde serres dragen bij aan de avonduitstraling. De klimaatinstallatie is onzichtbaar in het gebouw verwerkt. Vanuit de nieuwe zeer compacte installatieruimte onder de hoogste kap zijn kanalen ingebracht in loze ruimten tussen de historische plafonds en de vloeren en de dubbele wanden. Het inblazen van de lucht geschiedt via speciaal ontworpen roosters, met een gedicht van Vondel als gaatjespatroon.