Woontorens staan zelden bekend om hun buurtgevoel. Het ontwerp voor De Draaier op Oostenburg doorbreekt dit door op een vernieuwende manier de verticale ontsluiting te combineren met collectieve ruimtes, ieder met een eigen identiteit (leesruimte met bibliotheek, wintertuin met bar, dakterras met buitendouche). De toren is daarmee opgedeeld in drie kleinere eenheden waar de bewoners bij de entree een lift nemen naar een van de drie collectieve lobby’s in het gebouw, van waaruit iedere verdieping snel te bereiken is via een open en uitnodigende trap, omhoog of omlaag. Hiermee wordt beweging door het gebouw en ontmoeting tussen de bewoners gestimuleerd. Samengevat heeft het gebouw als doel om bewoners tot buren te maken. De woningplattegronden en gevelopeningen reageren op de industriële en tevens stedelijke context. Het gebouw gaat verder een directe ruimtelijke relatie aan met industriële elementen in de omgeving zoals de grote kraan, waarvan de betonnen gevel tevens zijn lichte blauwe tint afleidt. De materialisering van het gebouw is als uit één stuk, waarbij de afwerking van de plint een grovere structuur heeft die bij de hoofdentree tot een glanzend vlak veredeld is om zo de toegang te accentueren. Deze verfijnde toepassing van materialen wordt in het interieur van het gebouw consistent doorgezet.