Zoals de naam van het project al doet vermoeden, begeleiden deze woningen de Elzenhagensingel. Aan de overzijde staat een reeks kloeke woongebouwen, veelal gevuld met appartementen. De singelwoningen vormen een ensemble. Van een afstand is de schaal daarmee groot genoeg om de overzijde aan te kunnen. Dichterbij gekomen blijkt de reeks geen strikte herhaling te zijn. Waar de rooilijn er om vraagt zijn er erkers, de bolling zorgt voor een gekartelde gevelwand. Overhoeks zicht, zowel voor bewoner als voorbijganger is daarbij steeds uitgangspunt geweest. De huizen liggen iets verhoogd, de ruime voortuin en voordeur zijn bereikbaar via een klein trapje. Huizen en openbare ruimte vormen een eenheid. Materiaalkeuze en detailleringen zijn samen op gegaan. De singelzijde is de noordzijde, de schaduwkant, waarbij het zonlicht langs de gevel strijkt. Reliëf, textuur en plastiek door de schakeling zorgen voor een spel van warm gekleurd metselwerk en oplichtende accenten. Er is voor de voorbijganger altijd wat interessants te zien. Alle huizen zijn familie én net een beetje anders. Het ene huis heeft een kleine uitbouw, het andere vormt met de buren de boeg van een schip en het derde heeft een erker. De breedte (zes meter) maakt een scala aan indelingen mogelijk.