Door fusie van de twee Amsterdamse dierenasielen ontstond de grootste dierenopvang van Nederland. Dit asiel kreeg een nieuwe huisvesting aan de rand van de stad op een schijnbaar onmogelijke taartpunt.

Doorgaans worden asielen ingericht volgens het ‘kam-model’: haaks op een lange servicegang ligt een reeks kennels, gescheiden door kleine buitenruimten. Doordat dit model wordt gedomineerd door hekken, heeft het vaak de uitstraling van een gevangenis. In het nieuwe Dierenopvangcentrum Amsterdam vallen de servicegang en de kennelgang samen. Hierdoor ontstaat een lang, dun gebouw, dat een lint vormt langs de watergang rondom de kavel. Aan weerszijden van de centraal gepositioneerde entree, ontstaan zo twee grote buitenspeelruimten voor de dieren binnenin het gebouw. Het gebouw is in zichzelf gekeerd om geluidsoverlast (blaffen!) voor omwonenden te beperken. Bij het hoge gedeelte van het gebouw vormen de kattenverblijven bovenop de hondenkennels een extra geluidsbuffer naar buiten toe. De huid van het gebouw is een gepixelde versie van het gras op de oude dijk naast de locatie.