De Immanuëlkerk, in 1911 gebouwd volgens het ontwerp van architect C. de Groot voor de Pinkstergemeente, functioneerde tijdens de oorlogsjaren als schuilkerk. Van 1995 tot 2005 had de Russisch Orthodoxe gemeente het gebouw in gebruik. Begin 2007 kreeg de kerk een plaats op de gemeentelijke monumentenlijst. Omdat het gebouw geen religieuze functie meer had, kreeg het een kantoorbestemming.

Het pand bestaat uit een kerkzaal in twee verdiepingen en een achterhuis. In de kerkzaal bevinden zich de meeste werkplekken; het achterhuis herbergt onder meer een vergaderruimte, de kantine en een nieuw trappenhuis dat voor een optimale ontsluiting van het gebouw zorgt. In het nieuwe ontwerp is getracht het oude karakter van het gebouw te bewaren. Oorspronkelijke elementen, zoals het glas in lood, de glazen koepel in het middenschip, de houten vloer en de gekalligrafeerde lijst langs de balustrade, zijn zoveel mogelijk in ere hersteld.

De heldere draagconstructie en de ruimtelijke opbouw van de kerk worden versterkt door specifiek materiaalgebruik zoals staal en glas. Rond de werkplekken is gekozen voor een meer individueel en besloten karakter. Het kleurgebruik versterkt hier het karakter van iedere individuele plek.