De Philipsvleugel, voorheen ‘het Fragmentengebouw’, is onderdeel van een reeks uitbreidingen van het hoofdgebouw, ontworpen en gebouwd in drie fases tussen 1898-1916 door Pierre Cuypers en zijn zoon. Het is samengesteld uit ‘gesloopte’ bouwfragmenten uit heel Nederland die volgens Cuypers en De Stuers belangrijk waren voor de Nederlandse architectuurgeschiedenis. De renovatieopgave bestond uit het klaarstomen van de zalen voor tijdelijke tentoonstellingen binnen het totale Rijksmuseum Masterplan en het huisvesten van een high-end publiekelijk toegankelijk restaurant. Het interieur is van de hand van Studio Linse. Verscheidene eind twintigste-eeuwse wijzigingen zijn teruggedraaid, terwijl nieuwe functies zijn toegevoegd. De architectonische interventie van Cruz y Ortiz zorgt voor eenheid en coherentie met het hoofdgebouw. Er is een vergelijkbare ruimtelijke, functionele en charismatische oplossing gevonden voor de ontwerpvraagstukken. Voor het ruimtelijk ontwerp speelde de veranderde entreesituatie voor de Philipsvleugel een essentiële rol. Het onthullen van het verdwenen ‘derde’ atrium helpt de bezoekers te begeleiden via een sequentie van ‘patio’s’ vanuit het Hoofdgebouw naar de Philipsvleugel. Door daglicht terug te brengen in het hart van deze vleugel, in combinatie met de herboren ‘Gevel van Breda,’ het terugkerende lichtblauwe Portugese hardsteen en de frisse kleuren ademt de Philipsvleugel eenzelfde tijdloze adem als het recent gerenoveerde hoofdgebouw.