Naar Menu

Home2017-2018Zuiderkerkprijs 2018

Vince de Jong

Zuiderkerkprijs 2018

Een universitair docent kunstgeschiedenis, een gerenommeerd architect en een programmamaker gebiedsontwikkeling. Op het eerste gezicht hebben ze weinig met elkaar gemeen. Toch is er een gemene deler. Dit trio - bestaande uit Petra Brouwer, Arnoud Gelauff en Vince de Jong - is namelijk de jury van de Zuiderkerkprijs 2018. Op een prachtige herfstdag zijn zij de stad door gesjeesd, op zoek naar het beste woningbouwproject dat het afgelopen jaar in Amsterdam is opgeleverd. Prachtige gevels en verassende typologieën, anarchie, vakmanschap, lef, elegantie - alles is voorbijgekomen. De opdrachtgevers en architecten van de tien voorgeselecteerde projecten hebben het de jury dan ook knap lastig gemaakt. Gezamenlijk tot een besluit komen was een urenlang uitputtend, maar ‘o zo’ heerlijk argumentengevecht. Net vóór middernacht kwamen we er dan toch uit.

 

Een noodzakelijk trage beoordeling

Wie verdient die onderscheiding: beste woningbouwproject 2018? En op basis van wat? Op het ene moment lijkt het volkomen helder wie er moet winnen en zitten we alle drie op één lijn, maar dan volgt er toch weer een discussie over de weging van de criteria waardoor alles in een ander daglicht komt te staan. Naast de, vanuit de organisatie meegegeven thema’s architectuur, stedenbouw, materialisatie, programma en duurzaamheid, zijn er namelijk nog een heleboel andere factoren die je mee zou kunnen wegen. Is het project vernieuwend? Draagt het project bij aan de discussies die gaande zijn in de stad? Is betaalbaarheid eigenlijk een graadmeter? Voor alles valt wat te zeggen - en dat werd ook gedaan. Achteraf blijkt onze tamelijk ongestructureerde manier van werken een heuse wetenschappelijke onderzoeksmethode. Na het opstellen van een aantal criteria bespraken en beoordeelden we telkens een aantal projecten, waarna we opnieuw reflecteerden op de criteria. Dat kon resulteren in het ontdekken van een nieuw thema of het afnemen van de relevantie van een bestaand criterium. Door dit proces telkens te herhalen - typisch voor de zogenaamde Grounded Theory Approach - kreeg de jury steeds een beter beeld van wat zij echt belangrijk vond, waardoor de winnaar stap voor stap dichterbij kwam.

 

Een traag maar noodzakelijk proces

In dit proces kwamen telkens een paar criteria terug die als rode draad door de beoordeling lopen. Allereerst hebben we goed gekeken naar de liefde en aandacht binnen een project. Spat de passie ervan af? We zochten naar zorgvuldigheid en gewaagdheid. in de fysieke uitwerking, maar ook in de samenwerking tijdens het ontwikkelproces. Is er aandacht besteed aan de details? Hoe is de chemie tussen architect, aannemer en ontwikkelaar? Kan je terugzien dat zij van het begin tot het eind van het project om tafel hebben gezeten om te sparren over de uitdagingen die bij elk bouwproces horen? Daarnaast vinden we woonkwaliteit een ontzettend belangrijke factor. Zijn de ruimtes mooi hoog? Zitten de ramen, of de liften op de juiste plek? Zien we geen rare hellinkjes of gekke randjes die in de weg zitten? Behalve deze architectonische elementen, gaat het ook om het programma en de samenhang van het project als geheel. Word je als bewoner nu echt gelukkig op deze plek? Hoe toekomstbestendig is de kwaliteit van de individuele woning en van het woongebouw als geheel? Ook komen de - nogal traditionele - woorden vakmanschap en ambachtelijkheid in het juryoverleg bijzonder vaak voorbij. Het realiseren van een goed woningbouwproject is een ontzettend brede opgave, die reikt van goede materiaaltoepassing en detailleringen, tot aan het laten landen van een bepaald programma in de stad: de woningbouwopgave op zo’n manier laten aansluiten op de omgeving dat er een stuk stad gemaakt wordt. Welke architect en opdrachtgever hebben overal aan gedacht en met hun project het best ‘het vak bedreven’?

 

De genomineerden

Met die vraag in ons achterhoofd beweegt de jury zich langzaam maar zeker richting de drie genomineerden. Het waren tien zulke verschillende projecten - maar allemaal met hun eigen kwaliteiten - dat de jury wil benadrukken dat het samenstellen van een top drie een enorm lastig proces is geweest. We hadden hevige, geanimeerde discussies. Dat gezegd hebbende, is het nu tijd om naar de uitreiking te gaan, en we noemen de genomineerden in de volgorde van ons bezoek aan de projecten.

 

Elke Lutgerink maakt de Zuiderkerkprijs 2018

Ieder jaar wordt een andere kunstenaar gevraagd een werk te maken ten behoeve van de Zuiderkerkprijs. De eenentwintigste prijs is een werk van beeldend kunstenaar Elke Lutgerink (1982) en is op 13 december uitgereikt aan de architect en opdrachtgever van het winnende project. Lutgerink studeerde cum laude af in 2005 aan Academie voor Beeldende Kunst in Maastricht, Fashion Design. Na haar afstuderen werd ze genomineerd voor verschillende modeprijzen, een glansrijke carrière in de modewereld lag in het verschiet. Echter kon en wilde Lutgerink geen afstand nemen van de autonome kunst. Haar werk verhoudt zich daarom zowel tot de beeldende kunst als de mode. Het dieren- en plantenrijk vormt een belangrijk uitgangspunt. De soms duistere maar ook feeërieke werken tonen een vastberaden en eigenzinnige kunstenaar die vakmanschap en vindingrijkheid combineert. In deze tot nadenken stemmende kunstwerken vormt de inwisselbaarheid van ons eigen lichaam en de wereld om ons heen een terugkerend thema. Voor de Zuiderkerkprijs bedacht Lutgerink een werk bestaande uit een van de meest basale elementen uit de bouwkunst: de baksteen. Door zijn eenvoud en vanzelfsprekendheid is hij bijna ‘koddig’. In zijn eentje stelt hij niets voor, maar in herhaling vormt hij een muur: de grens tussen binnen-en buitenwereld, net als de huid. De dierlijke, behaarde baksteen gaat ook over de illusie van bescherming, wat ze door middel van vervreemding wil laten zien. Het dier woont als het ware in zijn huid, mensen hebben woningen nodig. De steen is bij uitstek het voorbeeld van iets dat niet leeft. Het dode, harde materiaal beschermt het levende, het kwetsbare. Dit onderscheid is er in dit werk bewust niet. De stenen zijn retro-stenen, gebaseerd op de papesteen die door monniken in de Middeleeuwen gebakken werden. Lutgerink haalde ze bij een bedrijf net over de grens met België, op zo’n tien minuten lopen van haar huis. Het ‘vachtje’ is gemaakt van een stuk van een vintage pluche jas, gemaakt van echt haar. Verder gebruikte ze rode ongebakken klei waarmee ze de vacht op de steen inwreef en weer uitkamde.

 

Genomineerd

De Roze Hallen
one-of-a-kind binnenstedelijk

CPO-project
Opdrachtgever: Coöperatieve Vereniging De Roze Hallen

Architect: De Werff

Architectuur, Joke Vos Architecten

 

 

De Roze Hallen is een uniek CPO-project, waarbij een coöperatief van oudere homomannen en lesbische vrouwen het initiatief heeft genomen om een zelfbouwkavel aan de Bilderdijkkade te verkrijgen. Deze kavel is ontwikkeld tot een modern grachtenpand met 14 koopwoningen voor 55+ bewoners, met een speciale focus op gemeenschappelijkheid en zorg. Het is ’s werelds eerste woonproject voor lhbt’ers. Al aan het begin van de licht chaotische uitleg worden we alle drie een beetje verliefd op dit project. Het is duidelijk dat dit unieke woongezelschap de lat voor zichzelf hoog heeft gelegd. De bewoners hebben samen met de architect - als collectief - met heel veel inzet, aandacht en zorgvuldigheid een prachtig project neergezet en zijn daarbij nooit hun missie uit het oog verloren.

 

Dit blijkt wel als we het pand van binnen bekijken. Het gebouw is niet alleen rolstoelvriendelijk, maar door excellente isolatie, zonnepanelen en warmtepompen ook bijna volledig energieneutraal (EPC 0,14). Daarnaast is er een logeerappartement voor mensen die tijdelijke zorg nodig hebben en een heerlijke gemeenschappelijke tuin. De diverse balkonhekken aan de voorgevel, die onder leiding van een kunstenaar door de bewoners zelf zijn vormgegeven, overtuigden de jury niet per se als duidelijkste manier om de identiteit van dit bijzondere lhbt-project te communiceren met de straat. Maar het collectieve ontwerpproces hierachter geeft wel aan dat ook bij de vormgeving en de inpassing in de omgeving, de begrippen zorg en gemeenschappelijkheid leidend zijn geweest. De woningen in het pand zijn juist volledig afgestemd op de individuele voorkeuren van de bewoners. Die mix van collectief en persoonlijk zorgt volgens de jury voor een extreem hoge mate van woonkwaliteit en -comfort.
Stedenbouwkundig gezien was dit project zeker niet de moeilijkste puzzel, en dat geldt ook voor de architectuur, die zich beperkte tot het vormgeven van de voor- en achtergevel. Waar de jury door werd overtuigd, waren de zorgvuldigheid, passie, gemeenschappelijkheid en (sociale) duurzaamheid die overal terugkomen. De Roze Hallen is echt een schoolvoorbeeld van hoe je een CPO-project uit hoort te voeren.

 

De jury wil met deze nominatie het belang van collectief opdrachtgeverschap voor de stad nadrukkelijk onderstrepen. In het huidige economische klimaat staan deze projecten ernstig onder druk, terwijl de jury hoopt dat dit soort woonconcepten - die op eigenzinnige wijze bijdragen aan de diversiteit van het wonen in de stad - nooit kwijt zullen raken.

 

Genomineerd

Cruquius Kavel 1.1
allround vakmanschap tot in ieder detail

Opdrachtgever: Amvest

Architect: Geurst & Schulze Architecten

 

 

Cruquius Kavel 1.1 is de prozaïsche naam van een spectaculair project. We bedoelen hiermee allesbehalve spektakel - het waren juist de eenvoud en trefzekerheid van dit project die de jury de adem benam. Aan de openbare kade van de voormalige Entrepothaven hebben de opdrachtgever en architect twee klassieke L-vormige woongebouwen gerealiseerd met in totaal 116 huurwoningen (16 middelduur, 100 duur), 3 bedrijfsruimten in de plint en een ondergrondse parkeergarage waar zich tevens een warmte-koude-opslag systeem bevindt. Het is een fantastisch architectonisch en stedenbouwkundig ontwerp en straalt een bijna onderdrukkende perfectie uit: overal is over nagedacht. Dat er een scherp oog is voor detail wordt al snel duidelijk. Als we over de kade lopen vertellen de architect en ontwikkelaar over de plaatsing in de gevel van een aantal vleermuizenkastjes en een hele studie naar de juiste planten op het binnenhof en de kade om ervoor te zorgen dat de juiste biodiversiteit in het gebied aanwezig is. Eenmaal dichterbij zien we hoe die zorgvuldigheid zich vertaalt naar de architectonische elementen van het gebouw. De subtiele metselwerkdetaillering, geïntegreerde plantenbakken, de balkons met mooie houten plafonds en de prachtige raampartijen: ambacht en vakmanschap tot in ieder detail. De L-vormige blokken met rondom dakterrassen zijn daarnaast perfect gesitueerd: de plaatsing verwezenlijkt een optimaal uitzicht op het water en creëert een intiem binnenhof.

 

Ook als we naar binnengaan is de jury onder de indruk van de zorgvuldigheid waarmee exterieur en interieur in elkaar overlopen. De betimmering en geïntegreerde bank geven de hal een warme sfeer, waar je graag een praatje maakt met de buren, en als we de lift naar boven nemen, merken we dat de betegeling van de hal perfect overloopt in de vloer van de lift: hier is een gepassioneerde, zelfs maniakale ontwerper aan het werk geweest. De woningen zijn ruim, licht, goed ingedeeld, zorgvuldig afgewerkt en hebben een rustgevend uitzicht op het water. Je krijgt hier heel veel woonkwaliteit voor een zeer redelijke prijs.

 

Cruquius Kavel 1.1 is het schoolvoorbeeld van hoe je ‘het vak moet uitoefenen’. De jury durft zondermeer te zeggen dat hier twee klassieke woonblokken gerealiseerd zijn. Maar ze hebben tegelijk ook iets generieks. De jury miste spanning, een beetje branie: een duidelijkere stempel waardoor iets anders op deze fantastische locatie in het Oostelijk Havengebied echt ondenkbaar wordt.

 

Genomineerd

Amstel Tower
een verleidelijk stadsbeeld

Opdrachtgever: Provast

Architect: Powerhouse Company

 

 

De Amstel Tower is een elegante honderd meter hoge toren pal naast het Amstelstation. Het 27.000 m2 tellende gebouw is 31 verdiepingen hoog en telt 192 appartementen, waarvan 70% middeldure en 30% dure huur. Daarnaast is er 150 m2 aan winkelruimte, een 180-kamers tellend backpackershotel en een parkeergarage onder het nieuwe busstation. Het ontwerp is geïnspireerd op de bestaande luifel van het aangrenzende iconische Amstelstation uit 1930.

 

Tijdens de uitleg over de totstandkoming van het project bekijken we de toren van een afstandje. Met een strakblauwe hemel als achtergrond levert de toren echt een verbluffend plaatje. De curvy-achtige vormen zijn gewaagd en verleidelijk, maar, in combinatie met de wat schuine positionering van de toren, ook praktisch. Er is berekend dat dit de minste schaduw oplevert voor de omgeving - een uitgesproken zorg van de bewoners van de nabijgelegen laagbouwwoningen. De toren staat heel gemakkelijk in het stedelijk weefsel, en zet een tamelijk richtingloos gebied ineens volledig op de kaart. De hoogbouw aan de andere kant van het Amstelstation lijkt hierdoor vanzelfsprekender, en met zijn verticale gevelindeling en lichtbruine kleurstelling maakt Amstel Tower ook contact met het Amstelstation.

 

Als we naar binnen gaan zwakt het enorme enthousiasme jammer genoeg iets af. Hoewel de jury wordt verrast door een grote, mooie muurschildering, die gebaseerd is op die van Peter Alma in het Amstelstation, voelt de entreehal toch wat kil aan en laat de afwerking en materiaalkeuze te wensen over. We hebben het gevoel eerder in een wat anonieme lobby te zijn, dan in een woongebouw. Dit gevoel verandert eigenlijk niet meer als we door de rest van het gebouw worden rondgeleid: er mist iets menselijks, iets intiems. De jury heeft wel waardering voor de prijs-kwaliteitverhouding van de woningen. Vanaf 985 euro per maand krijg je op een perfecte locatie een nette, compacte woning, met een geprefabriceerd royaal balkon en een schitterend uitzicht dat echt nooit verveelt.

 

De ontwikkeling van dit gebouw op deze plek is een stedenbouwkundig hoogstandje van jewelste, die met grote zorgvuldigheid is uitgevoerd. Zelfs de ingang van de parkeergarage en de muren van het busplatform zijn integraal mee ontworpen. Op deze plek, met dit programma, had van alles mis kunnen gaan - maar de Amstel Tower staat als een huis. Dit gedurfde, vernieuwende project illustreert volgens de jury hoe je binnenstedelijke verdichting rondom knooppunten uit zou moeten voeren - hoogbouw hoeft geen pijn te doen.

 

De winnaar van de Zuiderkerkprijs 2018 is…

 

Hoewel de jury het al lastig had om tien voorgeselecteerde projecten terug te brengen tot drie nominaties, bleek dat nog maar kinderspel vergeleken met het kiezen van de winnaar. Een one-of-a-kind CPO-project dat hóórt bij een duurzaam en divers Amsterdam, een geperfectioneerde kavel waar de eenvoud en trefzekerheid de jury de adem benam en een gedurfde toren die een enorm belangrijke bijdrage levert aan zowel de hoogbouwdiscussie als de verdichtingsopgave in de stad. Hoe kan uit drie zo enorm verschillende projecten een winnaar naar voren komen? Welke kwaliteiten wegen we tegen elkaar af? Die vraag pijnigt de jury tijdens haar beraad, wetende dat er maar één de winnaar kan zijn. De jury heeft dan ook waanzinnig veel respect voor de genomineerden. Zij hebben alle drie een fantastisch woningbouwproject gerealiseerd: chapeau! Dat gezegd hebbende, is het nu toch echt tijd om een winnaar bekend te maken. Het beste woningbouwproject dat het afgelopen jaar in Amsterdam is opgeleverd en de terechte winnaar van de Zuiderkerkprijs 2018 is geworden

 

…Cruquius Kavel 1.1!

 

Torenhoog wooncomfort, maniakale passie en vakmanschap tot in ieder detail kenmerken Cruquius Kavel 1.1. Van uitstekende materiaaltoepassingen en prachtige positionering tot aan strakke plattegronden en een perfecte aansluiting op de omgeving. De jury is ervan overtuigd dat over twintig jaar iedereen in dit gebouw, op deze plek nog steeds helemaal fantastisch woont. We willen Geurst & Schulze Architecten en Amvest dan ook van harte feliciteren. Zij hebben met Cruquius Kavel 1.1 een steengoed woningbouwproject neergezet en zijn de terechte winnaars van de Zuiderkerkprijs 2018.

 

 

De andere voorgeselecteerde projecten (op alfabetische volgorde)

 

Floor
slimme transformatie

Opdrachtgever: Boelens de Gruyter

Architect: Penta Architecten

 

 

Dit voormalige kantoorgebouw aan de Wibautstraat is getransformeerd naar een appartementengebouw van negen lagen met 192 huurwoningen, zowel studio’s als friends-appartementen. Een slimme, logistiek lastige transformatie waarbij aan de achterkant van het gebouw een galerij op het zuiden is gecreëerd met een fraai uitzicht over de stad en de Amstel. De extra levendigheid die dit toevoegt aan wat normaal een dode achterkant was, zorgt ervoor dat je ineens heel fijn kunt wonen aan de drukke Wibautstraat. Wel vond de jury dat de gekozen galerij ontsluiting snel voor geluidsoverlast zorgt en daardoor een gebrek aan privacy kan geven. De jury vond dat bij de uitwerking van de staalconstructie van de galerij iets aan elegantie wordt gemist.

 

Parkblok Houthaven
aansprekende diversiteit op prachtige plek

Opdrachtgever: Synchroon

Architect: Studioninedots

 

 

Op de kop van het eerste Houthaven-blok, Blok 0, ligt het net opgeleverde Parkblok. Honderddertig koopwoningen met maar liefst 38 verschillende woontypen in negen volumes die verschillen in vorm, geleding en materialisatie. Het hart van het vijfhoekige Parkblok is een prachtige groene binnentuin. De jury prijst dit project voor de verassende veelvoud aan woontypologieën, waardoor het is gelukt om een heel gevarieerde bewonersgroep bijeen te brengen. De jury was minder enthousiast over de onafgewerkte details en slordigheden; de architectonische doorwerking in gevel en interieur wordt node gemist. Maar dat deze groep mensen op een fantastische plek woont met een heel hoge mate van wooncomfort, staat vast.

 

Pondok
heerlijke anarchie!
Opdrachtgever: Vereniging Pondok aan de Westlandgracht
Architect: CRUQ architectuur & stedenbouw, Urban Echoes, Monika Pieroth

 

 

Het project Pondok is een woonwerkgebouw met tien koopwoningen, gerealiseerd door de huidige groep bewoners. Dit CPO-project is onder meer uniek doordat de inbouw en installaties volledig zijn losgekoppeld van het casco, waardoor je alle leidingen kan verslepen. Bewoners konden hun huis volledig naar eigen smaak indelen en zelfs een eigen gevelindeling uitwerken binnen het ontwerp van het casco. Het resultaat is een soort heerlijk anarchisme met unieke woningen, fijne, brede galerijen plus werkruimtes en maatschappelijke functies in de plinten. De anarchie brengt met zich mee dat er een groot gebrek is aan samenhang in de uitwerking, maar de jury vond dit echt een ontzettend energiek en bijzonder initiatief!

 

Poort van Toorop
lastige opdracht creatief uitgevoerd

Opdrachtgever: Wonam

Architect: Dam & Partners Architecten

 

 

De Poort van Toorop is een project waarbij, in een hoge dichtheid, een mix van 176 middeldure huurwoningen in verschillende typen is gerealiseerd. Het sprak de jury vooral aan dat in dit project veel creativiteit zit. Het blok heeft twee hoge, mooie entrees, met binnenin golvende galerijen rondom een binnentuin. De liften zitten op de juiste plek, en de openbare ruimte aan de zijde van het The Student Hotel sluit perfect aan op de omgeving. Het is moeilijk om op deze locatie iets van stedelijkheid te creëren, maar dat is gelukt, met een gedurfde en brutale typologie die tegelijk een toegankelijk en huiselijk gevoel bewerkstelligt. Het werk van beeldend kunstenaar Edward Clydesdale Thomson, die al vroeg in het ontwerpproces betrokken was, versterkt dit gevoel. Door zijn kunsttoepassing ontstaat een speelse en gemakkelijke sfeer in de binnentuin en op het westterras waardoor deze openbare ruimten fungeren als fijne verblijfen ontmoetingsplekken.

 

Sandebak

stadsreparatie van moeilijke plek

Opdrachtgever: Wonam

Architect: Inbo

 

 

Op de andere hoek van het bouwblok waarvan ook het The Student Hotel en de Poort van Toorop deel uitmaken, ligt Sandebak: een woningbouwproject met 106 betaalbare tweekamerwoningen, waarvan er tien (als eerste in Amsterdam) zijn gelabeld als onderwijzerswoningen. Het gebouw ligt op een extreem moeilijke plek, met geluidshinder van zowel de pal naastgelegen busremise als het verkeer van de Van Galenstraat en A10. Innovatieve serres die ook kunnen functioneren als volwaardig balkon zorgen voor geluidsluwe gevels - maar de sobere detaillering en de wat hokkerige uitwerking ervan kon de jury niet echt overtuigen. De jury was wel onder de indruk van een aantal stedenbouwkundige elementen. Zo geven de terraswoningen boven de fietsenstalling en de hoge glazen hal op de hoek, een enorme boost aan een voorheen anoniem en akelig gebied. Door de stadsreparatie van Sandebak is er een fatsoenlijke straat ontstaan.

 

Set

tijdloosheid in de tijdelijkheid

Opdrachtgever: de Alliantie

Architect: SVP architectuur en stedenbouw

 

 

Op een mooie locatie, centraal op IJburg, zijn 141 tijdelijke woningen gerealiseerd voor starters van 18 t/m 27 jaar, waarvan de helft statushouder is. Omdat het is opgebouwd uit modulaire bouwstenen, is het gebouw volledig demontabel en kan het op een andere locatie snel weer in elkaar worden gezet. De jury is daarom verrast door de goed ontworpen gevels - waardoor het project allesbehalve tijdelijk oogt. Ook is het gebouw slim gepositioneerd rondom een bestaande speel- en ontmoetingsplaats, die bovendien nog verbeterd gaat worden. In het complex zijn gemeenschappelijke ruimtes, die door de bewoners zelf zijn ingericht, bijvoorbeeld als huiskamer of eetplek, of informatieloket voor de statushouders. Alles wijst erop dat de architect en opdrachtgever bij dit project een zorgvuldig voorproces in zijn gegaan met alle betrokken stakeholders en goed hebben nagedacht over ruimtelijke en sociale implicaties, waardoor dit project een belangrijke bijdrage aan de stad kan leveren. Complimenten!

 

Wonen in de Drukkerij

liefde voor detail

Opdrachtgever: VVE De Drukkerij

Architect: IAA Architecten

 

 

Als je het hebt over liefde voor bouwen, dan ben je bij het project Wonen in de Drukkerij aan het juiste adres. De bewoners van de drukkerij hebben middels een lang, moeizaam CPOtraject op de plek van een leegstaande, slooprijpe drukkerij, een pand gebouwd met acht bijna energieneutrale koopappartementen. Met de hulp van een zeer betrokken aannemer die ziel en zaligheid in zijn werk heeft gestopt, is een zorgvuldig vormgegeven gevel tot stand gekomen, met klassiek metselwerk en gemetselde drukbogen in plaats van lateien boven de raampartijen. Achter deze gevel, die mooi in de straat integreert, bevinden zich totaal verschillende plattegronden, omdat bewoners hun woning volledig zelf konden bepalen. De aannemer is door een paar bewoners ook ingeschakeld voor hun badkamer - als dat geen goede samenwerking is. Een sympathiek project, waar door de lange aanloop alleen geen sprake meer is van een echte community zoals de initiator dat voor zich zag.

 

 

 

De jury van de Zuiderkerkprijs wordt gevormd door een jaarlijks wisselend team van drie deskundigen op het gebied van architectuur en stedelijke ontwikkeling. Dit jaar bestaat de jury uit: Petra Brouwer (midden), voorzitter, universitair docent architectuurgeschiedenis UvA; Arnoud Gelauff (links), architect van het winnende project van vorig jaar, Arons en Gelauff architecten, en Vince de Jong (rechts), programmamaker Gebiedsontwikkeling, Pakhuis de Zwijger. Er is een voorselectie gemaakt op basis van de keuze van zes medewerkers van Grond en Ontwikkeling, waaronder de directeur Grond en Ontwikkeling Pierre van Rossum. De tien voorgeselecteerde projecten bezocht en een toelichting gekregen van de architect en de opdrachtgever en een of meerdere woningen bezocht. De jury wordt ondersteund door Sabine Lebesque en Monique van den Berg.

  


Over deze site

Disclaimer