Ceremoniële tradities en rituelen geven weinig aanknopingspunten voor de verschijningsvorm van een synagoge. Zoals de identiteit van een kerk of moskee vaak aan de buitenkant afleesbaar is, is dat bij synagogen vaak niet het geval. De tegenover elkaar opgestelde banken, parallel aan de as tussen de Biema (spreekgestoelte) en Aron Hakodesj (kast met Torarollen), en het gebruik van helder daglicht waren de belangrijkste uitgangspunten voor het ontwerp. De leegte, de onbenoembare Joodse identiteit (nesjomme) met een subtiel maar complex karakter, speelde bovendien een grote rol.

Binnen een neutraal volume, een rechthoekige ‘massa’, bepaald door een zo efficiënt mogelijk gebruik van de kavel en de besteedbare gelden, bepaalt een uitholling - de ‘leegte’ van de grote Sjoel – het karakter van het gebouw. De Sjoel bestaat uit een centrale ruimte met uitbreidingen aan weerszijden onder dubbele balkons. Deze twee ‘zijarmen’, samen met de vier balkons en een centraal boven de Biema geplaatste vide, doen denken aan de zevenarmige kandelaar, de Menora. De Menora symboliseert het brandende braambos dat Mozes zag op de berg Horeb en is het oudste en belangrijkste symbool voor het Jodendom: “Op de eerste dag van de schepping schiep God het licht. Zonder licht is er geen leven.”