In het stedebouwkundig plan van KCAP is gezocht naar een grote architectonische samenhang waarbinnen de bouwdelen van de verschillende architecten als zelfstandige gebouwen herkenbaar moesten zijn. Het stedenbouwkundig plan benadrukte de beoogde samenhang in het blok door middel van uitgebreide materiaal-en kleurvoorstellen.
In het ontwerp worden de massa’s van de bouwdelen tot zelfstandige gebouwen door de behandeling van de gevel. De gevel is een weefsel van metselwerk; penanten en banden die helemaal om de gebouwen heen vouwen. De notie van een huid of weefsel wat ‘omvouwt’, wordt versterkt door de geringe plastiek die alleen plaatsvindt in de dikte van de gevel (vergelijk schering en inslag bij weefsel). De gevels lijken licht ondanks het zware materiaal.
Het uitgangspunt voor alle plattegronden is dat een huis is opgebouwd uit ruimten met een eigen identiteit en niet bestaat uit een optelling van functies. Zo bezit iedere plattegrond de mogelijkheid om bepaalde ruimten voor verschillende functies te gebruiken, al naar gelang de invulling van de bewoners. De hal van de appartementen vormt de spil, waaromheen zich ruimten bevinden die op verschillende manieren kunnen worden gekoppeld en gebruikt.
De ‘waterwoningen’, met zeventien meter lange gevel langs het water hebben vele gebruiksmogelijkheden. De uitgewerkte plattegrond is een van de opties.