In 1916 bouwde de gemeente Amsterdam in de Spaarndammerbuurt, waar veel woningen nog geen douche hadden, een volksbadhuis om de volksgezondheid te stimuleren. Op het knooppunt van de Zaanstraat en Polanenstraat kregen vrouwen en mannen elk een eigen ingang om het badhuis binnen te treden. Het pand bood plaats aan dertig badcellen, later aangevuld met een kinderbadhuis. Eind jaren tachtig kwam er een hammam in het gebouw. Sinds 2016 is het badhuis een gemeentelijk monument. Het pand is verbouwd tot zeventien turn-key appartementen en een bedrijfsruimte. Aan het massief bakstenen gebouw is een eenvoudige, lichte opbouw van glas en staal toegevoegd. De hoefijzervorm van het gebouw is geïntegreerd in de vorm van het open binnenhof dat ook weer een deel van de woningen ontsluit en voorziet van daglicht. De monumentale gevel is zoveel mogelijk teruggebracht tot de oorspronkelijke staat.