Bij de nieuwbouw van het Ateliergebouw van het Rijksmuseum hebben de architecten geprobeerd de nieuwbouw met de bestaande gebouwen te verenigen. Het nieuwe gebouw komt zo op subtiele wijze voort uit de aanwezige omgeving.

Het Ateliergebouw moest enerzijds worden verbonden met het voorstuk van het oude Veiligheidsinstituut dat behouden bleef, maar het moest ook voldoen aan de eisen van het bestemmingsplan. De oplossing lag in het ontwerp van een gebouw met een duidelijk, herkenbaar, zigzaggend silhouet die het dak van de oudbouw in zich opnam. Daarnaast werd er een opening gecreëerd, waardoor de gewenste zichtlijn van het Museumplein naar het Zuiderbad kon ontstaan.

Het Ateliergebouw vroeg verder om een maximale functionaliteit en om lichtinval uit het noorden. De gevel en het dak zijn daarom zodanig vormgegeven er geen direct zonlicht in het gebouw valt en er alleen diffuus noorderlicht binnenkomt. De vorm verwijst indirect naar de industrie die deze locatie eind negentiende eeuw kenmerkte.

Om het uitgebreide programma van eisen te kunnen herbergen, werden er twee kelderverdiepingen gebouwd, waarvan er een direct verbonden is met de kelders van het hoofdgebouw. De kelders zijn uitgevoerd in onderwaterbeton, onder meer om de grondwaterstand zoveel mogelijk op peil te houden.