De Jan Bernardusstraat is een karakteristieke smalle negentiende-eeuwse woonstraat, zoals er in Amsterdam zoveel zijn. De smalte van het straatprofiel maakt dat iemand die door de straat loopt de gevel zelden frontaal ziet. Wetende dat het complex op deze wijze wordt ervaren, is nadrukkelijk gebruik gemaakt van de diepte van de gevel. De raamopeningen hebben diepe neggen, die in het geval van de Franse balkons wit zijn gekeimd, waardoor een verbinding wordt gelegd met het verticale karakter dat de belendende gevels kenmerkt. Ook de vier entreedeuren liggen terug en zijn omkaderd door witte vlakken.

Elke raamopening bestaat uit een bovendeel dat ver naar achter ligt, en een onderraam dat naar voren is geplaatst. Zo zijn vitrineramen ontstaan die door de bewoners gebruikt worden om spulletjes neer te zetten. Ze nemen de noodzaak van vitrages weg en voor de voorbijganger is er lopend langs de gevel wat interessants te zien.

De woningplattegronden zijn in hoge mate bepaald door de oriëntatie van het blok met de voorgevel op het zuiden en door de geringe diepte van de kavel (10 meter). De trappenhuizen zijn helemaal naar achteren geplaatst, zodat de woningen aan de zonnige voorzijde een maximale breedte kunnen krijgen. De balkons en tuinen liggen op het noordwesten, maar de terrassen op de bovenste laag zijn op het zuidoosten gericht.