In 1726 zijn zeven pakhuizen aan de Zoutkeetsgracht gebouwd, waarvan er vier in de negentiende eeuw zijn gesloopt. De drie behouden pakhuizen met de namen ‘d Rave, ’t Hart en Arendt werden in eerste instantie gebruikt voor zoutopslag; later voor pek, teer en turf. De pakhuizen verloren hun oorspronkelijke functie en werden verbouwd tot ateliers en bedrijfsruimten, waarbij de karakteristieke elementen behouden zijn gebleven. Stedenbouwkundig vormen de drie pakhuizen nog steeds een fraai ensemble dat eigenwijs door de rooilijn heen staat; ze steken voor de belendende panden uit. Met subsidie voor het casco is uiteindelijk de verbouwing en restauratie mogelijk geworden door herbestemming naar 31 shortstay-appartementen met een huismeester. In het midden is een ruime vide gemaakt met een glazen dak voor ontsluiting, vluchtweg, daglicht, lucht en zonlicht. Vanwege de geringe vrije hoogte op de verdiepingen is in overleg met Studio Jan des Bouvrie gekozen om alles wit te maken, ook de vloer. De kernen, toilet, badkamer en keuken staan als kubussen vrij in de ruimte. Uit de kubus kan men schuifdeuren trekken als men een ruimte wil afsluiten. Om het pakhuisgevoel zoveel mogelijk te handhaven zijn er geen bestaande wanden gepleisterd maar alleen gesausd. Alle accenten, puien, lift, leuningen en dergelijke zijn zwart gemaakt.